Pan Smrodek, David Williams

David Williams, Pan Smrodek
Dom Wydawniczy Mała Kurka, 2014
Przekład: Karolina Zaremba

Smród, swąd i odór. Smrodkowanie i śmierdziuchowanie. Różne, z perwersyjną wręcz przyjemnością nagromadzone określenia przykrej woni sprawiają, że podczas czytania książki Davida Williamsa trudno oprzeć się wrażeniu, że ten wątpliwy aromat wdziera się w nozdrza. Dobrze jednak, że pomysł, by była to publikacja w rodzaju "Potrzyj i poczuj", niczym katalogi perfumerii, pozostaje...
w sferze fantazji narratora.

Ktoś mógłby zapytać: po co epatować dzieci tego rodzaju treściami? Odpowiedzi nasuwają się dwie: mało jest tematów tak atrakcyjnych  dla dzieci, jak mające posmak czegoś występnego, obrzydliwego. Po drugie, ważniejsze - budząca ciekawość sprawa smrodu pozwala się zbliżyć do historii człowieka - tytułowego pana Smrodka. Kloszard ,rezydujący wciąż na tej samej ławce, w rozmowach przechodniów nie ma nawet imienia. Woń, którą rozwiewa, jest jedynym źródłem jego tożsamości. Kimś nie tylko godnym uwagi i troski, ale wręcz fascynującym, staje się pan Smrodek dopiero w oczach Chloe - dziesięcioletniej(?) dziewczynki. Odrzucona przez koleżanki z elitarnej szkoły, niezrozumiana przez matkę, osamotniona Chloe odkrywa, znajduje w tytułowym bohaterze powiernika, pocieszyciela i... dżentelmena. Zetknięcie przedstawicieli dwóch zupełnie różnych światów stanowi początek fabuły, która może zainteresować nawet dzieci nieprzekonane do czytania.

Pewnie wielu dorosłym zdarzyło się słyszeć z ust dziecka:Żul!rzucone z pogardą pode adresem bezdomnego. Temat bezdomności wciąż stanowi tabu w nie mniejszym stopniu niż dojrzewanie. Pan Smrodek może być świetnym pretekstem do rozmowy o tym zjawisku, jego przyczynach i różnych aspektach. Pretekstem do rozmowy żywej i głębokiej, która nie będzie tylko sączeniem dydaktycznego smrodku.

Paulina Krześniak